باتری های قابل شارژ انواع مختلفی دارند. هدف از ایجاد آنها بستگی به گستره تجهیزاتی دارد که می توان از آنها استفاده کرد. آنها در اصل به عنوان جایگزینی برای باتری های معمولی تولید شدند.
هدف اصلی باتری های قابل شارژ تأمین برق دستگاه خاصی بدون اتصال به برق AC است. برای انجام این کار ، باتری ها باید یک شارژ را ذخیره کنند و بتوانند آن را تا لحظه استفاده مستقیم دستگاه نگه دارند. برخلاف باتری های معمولی ، باتری های قابل شارژ توانایی بازیابی شارژ خود را دارند. بسیاری از باتری های قابل شارژ به عنوان جایگزین باتری های معمولی ایجاد شده اند. قابلیت استفاده مجدد باعث سهولت استفاده و صرفه اقتصادی این دستگاه ها می شود.
باتری ذخیره سازی مجموعه ای از باتری ها است که به صورت موازی یا سری متصل می شوند. در بیشتر موارد ، یک اتصال سریال ایجاد می شود. این روش برای افزایش ولتاژ خروجی نهایی لازم است. این اجازه می دهد تا از گروهی از باتری ها استفاده کنید ، ولتاژ خروجی هر یک از آنها به طور قابل توجهی کمتر از کل است.
گاهی اوقات از روش اتصال موازی استفاده می شود. این ترتیب باعث افزایش ظرفیت کلی باتری می شود. به طور معمول ، اتصال موازی برای ایجاد باتری های قابل شارژ برای دستگاه هایی که نیاز به عملکرد طولانی مدت و بدون شارژ دارند ، استفاده می شود.
امروزه ، همه دستگاه های تلفن همراه از باتری برای کار خود استفاده می کنند. اینها شامل تلفن های همراه ، لپ تاپ ها ، ارتباطات ، رایانه های شخصی تبلت ، mp3 پلیرها و غیره است. در بیشتر موارد ، از باتری های لیتیوم یون استفاده می شود. خصوصاً از مشخصات مهم باتری ها می توان به پارامترهای زیر اشاره کرد: ظرفیت ، ولتاژ ، بازده و عمر مفید.
بسیار مهم است که درک کنیم باتری های قابل شارژ منبع خاصی دارند که هنگام استفاده هدر می رود. بنابراین ، به عنوان مثال ، باتری های رایانه های همراه پس از حدود 2-3 سال استفاده فعال غیرقابل استفاده می شوند. برخی از باتری ها کنترل کننده های خاص خود را دارند که از گرم شدن بیش از حد دستگاه جلوگیری کرده و میزان باتری را کنترل می کنند.
