فیلمسازان دائماً برای جلب توجه بینندگان رقابت می کنند. در این حالت ، سهام نه تنها در طرح ، بازیگران مشهور ، جلوه های ویژه ، بلکه در واقع گرایی حداکثر درک نیز قرار می گیرد.
فناوری آناگلیف
آناگلیف روشی است برای به دست آوردن جلوه استریو توسط تصاویر کدگذاری رنگی ، که بیش از یک قرن پیش اختراع شده است. در چنین فیلم هایی برای هر دو چشم دو فیلتر رنگ به تصویر زده می شود و در عینک مخصوص آناگلیف برای مشاهده ، به جای عینک با دیوپتر ، فیلترهای نوری مخصوص نیز وجود دارد که به دلیل وجود هر چشم ، تصویر مخصوص خود را می بیند. فیلتر برای چشم راست آبی / فیروزه ای و برای سمت چپ قرمز است.
بنابراین ، هر چشم تصویر را به رنگ متناسب با رنگ فیلتر عینک آناگلیف درک می کند. و درک حجمی به دلیل وجود کمی تفاوت دید در تصاویر گرفته شده توسط چشم راست و چپ حاصل می شود و علی رغم اینکه هر چشم فقط بخشی از طیف را می بیند ، خواص مغز به فرد اجازه می دهد تا تصویر را به عنوان یک کل رنگ کامل درک کنید.
روش مشاهده آناگلیف ساده ترین ، ارزان ترین و محبوب ترین راه برای مشاهده فیلم ها و تصاویر سه بعدی است ، زیرا علاوه بر عینک های خاص ، مورد دیگری مورد نیاز نیست.
اما این روش معایبی نیز دارد: ارائه ناقص رنگ ، خستگی سریع چشم ، تقسیم بصری تصویر و خطوط ، دشواری در تماشای فیلم فشرده. بعد از استفاده از عینک آناگلیف ، فرد برای مدتی احساس ناراحتی در درک بصری دنیای واقعی و کاهش حساسیت رنگ چشم دارد.
فیلم های آناگلیف را فقط می توان با عینک استریو تماشا کرد که فیلترهای آن با پارامترهای فیلم داده شده مطابقت دارد (به عنوان مثال ، بعضی اوقات فیلتر قرمز برای چشم راست وجود دارد). روی پخش کننده استریو ، چنین فیلمی طبق معمول اجرا می شود.
فیلم های سه بعدی
برخلاف فیلم های آناگلیف ، به صورت سه بعدی ، تصاویر به طور متناوب برای یک یا چشم دیگر بر روی صفحه نمایش می یابند که اغلب جایگزین یکدیگر می شوند. بنابراین ، در صفحه تلویزیون 3D با سرعت تازه سازی 120 هرتز ، تصویر هر چشم 60 بار در ثانیه ظاهر می شود. برای تماشای فیلم های سه بعدی ، علاوه بر تلویزیون سه بعدی ، به تجهیزات اضافی نیز نیاز دارید.
اگر با استفاده از عینک شاتر در تلویزیون سه بعدی منزل خود فیلم های سه بعدی را تماشا می کنید ، هر بار یک عکس برای یک چشم نمایش داده می شود ، تصویری که در حال حاضر شاتر آن باز است. سینماهای سه بعدی IMAX تجهیزات ویژه ای دارند و تصویر سه بعدی با پرتوهای قطبی ایجاد می شود.
تا سال 2009 ، زمانی که آواتار به صورت سه بعدی منتشر شد ، بیشتر فیلم های تبلیغاتی بصورت سه بعدی در واقع با استفاده از فناوری آناگلیف ساخته شده اند.
اجرای رنگی فیلم های سه بعدی بهتر از سینمای آناگلیف قدیمی است. می توان گفت که فناوری سه بعدی جایگزین آناگلیف شده است.
