هلیکوپترها و هواپیماها دارای بدنه ای فلزی هستند ، سنگین هستند اما به نوعی می توانند بلند شوند و بدون سقوط در هوا حرکت کنند. هلی کوپتر همچنین می تواند روی زمین معلق باشد. چرا نمی افتد؟ همه چیز در مورد قوانین آیرودینامیک است که مطابق آنها این هواپیماها طراحی می شوند.
محیط هوا چیزی متراکم و ثابت نیست تا ساختار فلزی هواپیما بتواند به آن تکیه کند. اما می تواند به عنوان واسطه ای بین میدان گرانشی زمین عمل کند که مانع از بالا آمدن اجسام در هوا و خود این اجسام می شود. این به روش زیر حاصل می شود: با کمک یک پیچ ، موتور هلیکوپتر منطقه ای از فشار کاهش یافته را در بالای بدن ایجاد می کند ، به طوری که ذرات هوا واقع در زیر هلی کوپتر ، به عنوان مثال ، آن را به سمت بالا فشار داده و مجبور به ماندن می کند در هوا. به نظر می رسد که میدان گرانشی زیر بالگرد بالشتک هوا را تشکیل می دهد. هرچه هواپیما بالاتر رود ، تراکم هوا کمتر می شود ، زیرا نیروی جاذبه کاهش می یابد. به نظر می رسد که هلی کوپتر باید با تلاش کمتری پرواز کند ، اما در واقع ، به محض ضعف پشتیبانی در میدان گرانشی ، به سقف ارتفاعی که هلیکوپتر می تواند صعود کند ، می رسد. هواپیماهای دیگر از جمله هواپیماهایی که بالهای آنها به گونه ای طراحی شده است که جریان هوا آنها را پشتیبانی می کند دقیقاً از همین اصل استفاده می شود. موتورها منطقه ای از فشار کاهش یافته را ایجاد می کنند که هواپیما در آن حرکت می کند. حتی پرندگان و حشرات نیز هنگام پرواز از تکنیک های مشابه استفاده می کنند. آنها به سرعت بال های خود را می زنند ، تراکم هوای بالای خود را کاهش می دهند ، بالا می آیند و سپس بال های آنها چنین موقعیتی را می گیرند تا جریان هوا از پرنده حمایت کند و از سقوط آن جلوگیری کند. اما چنین دستگاه هایی نیز وجود دارند که می توانند در فضای بدون هوا پرواز کنند ، به عنوان مثال موشک ها. چگونه آنها این کار را انجام می دهند؟ واقعیت این است که آنها نه تنها سوخت لازم برای پرواز بلکه یک ماده اکسید کننده را نیز در خود دارند که بدون آن موتور کار نمی کند. جریان جت متشکل از گازی است که از آن یک بالشتک گاز تشکیل شده و به آن امکان تعامل با میدان گرانشی را می دهد. روی آن است که موشک استراحت می کند ، پس از آن بالش بلافاصله در خلا کیهانی حل می شود.
