باتری های خانگی را می توان به باتری های شور و قلیایی تقسیم کرد. تا همین اواخر ، باتری های شور بسیار محبوب و مورد تقاضا بودند و تقریباً بدون تغییر ، به شکلی که از آن استفاده می شد وجود داشت. پس از ورود باتری های قلیایی به بازار در سال 1960 ، این مورد اخیر محبوبیت بیشتری پیدا کرد.
باتری های نمکی قدیمی تر از باتری های قلیایی هستند
اولین باتری توسط فیزیکدان ایتالیایی ، آلساندرو ولتا در سال 1800 اختراع شد ، و این نمک شور بود. کشف او این بود که او دیسک های فلزی روی و نقره و مقوا آغشته به آب نمک را با هم ترکیب کرده است. از آن زمان ، دانشمندان طراحی و ترکیب باتری ها را تصفیه کردند.
در سال 1820 ، دانشمند انگلیسی جان دانیل باتری هایی تولید کرد که می توانند از روی و سولفات مس به عنوان الکترولیت استفاده کنند. توان چنین دستگاه هایی 1.1 ولت بود و در صورت استفاده در زنگ در ، تلفن و سایر وسایل می توانستند 100 سال دوام داشته باشند.
باتری های قلیایی اولین بار در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن 20 توسط دانشمندان توماس ادیسون و ولدمار یونگنر تولید شدند. آنها فقط در سال 1960 به عموم مردم ارائه شد. اولین باتری های قلیایی فروخته شده حاوی مقادیر کمی جیوه بود. در نمونه های مدرن ، مقدار آن به حداقل می رسد.
باتری ها چگونه کار می کنند؟
برای درک تفاوت باتری های قلیایی و نمکی ، باید به اصل کلی عملکرد این دستگاه ها مراجعه کنید. هنگامی که دستگاه به باتری متصل می شود ، واکنشی رخ می دهد که در نتیجه آن انرژی الکتریکی تولید می شود. این واکنش را الکتروشیمیایی می نامند.
الکترون ها در داخل باتری حرکت می کنند و جریان الکتریکی ایجاد می کنند و دستگاه ها از آن تغذیه می کنند. آند و کاتد توسط الکترولیت ، یعنی یک مقره جدا می شوند. الکترون ها در اطراف آند ، انتهای منفی باتری جمع می شوند. وقتی دو انتهای مخالف باتری توسط یک سیم از خارج به هم متصل شوند ، آنها به سمت کاتد حرکت می کنند. به محض خاموش شدن دستگاه ، اتصال از بین می رود و همراه آن جریان الکتریکی نیز برقرار می شود. آند موجود در باتری ها روی و کاتد دی اکسید منیزیم است.
تفاوت در عملکرد باتری های نمکی و قلیایی
رایج ترین باتری های نوع نمکی روی است. در یک باتری نمک روی ، الکترولیت از یک کلرید نمک - روی تشکیل شده است.
به طور کلی ، باتری های قلیایی 5-7 برابر کارآمدتر از باتری های نمکی هستند.
برخلاف باتری های نمکی ، باتری های قلیایی به جای الکترولیت از محلول قلیایی (هیدرات اکسید پتاسیم) استفاده می کنند. باتری های قلیایی کارایی بیشتری نسبت به باتری های شور دارند. راز این است که آنها به جای یک مورد روی ، از پودری از همان فلز استفاده می کنند و قلیایی که در تعامل با کاتد و آند است ، انرژی بیشتری تولید می کند. دوراسل نمونه بارز باتری قلیایی است.
باتری های نمک روی در دمای 20- تا 70+ درجه سانتیگراد کار می کنند. اندازه استاندارد آنها AA و AAA است و می تواند در انواع مختلفی از دستگاه ، از چراغ قوه گرفته تا ساعت دیواری ، مورد استفاده قرار گیرد. ماندگاری آنها به طور متوسط 2 سال است.
متوسط توان باتری 1.5 ولت است.
باتری های قلیایی (یا همان قلیایی) ماندگاری بیشتری دارند. آنها می توانند تا 10 سال ذخیره شوند. به لطف الکترولیت قلیایی ، در دمای پایین عملکرد بهتری دارند. اندازه آنها با نمک تفاوت ندارند.
تا همین اواخر باتریهای قلیایی نمی توانستند دوباره شارژ شوند ، اما اخیراً این امکان وجود دارد. این باتری ها نه تنها می توانند بارها و بارها شارژ شوند ، بلکه می توانند سال ها شارژ داشته باشند. این مزیت بزرگ محیطی چنین باتری هایی است.
باتری های قلیایی با توجه به اینکه مصرف برق آنها دائماً در حال افزایش است ، با نیازهای بازار امروز مناسب ترند.
