دیافراگم یکی از قسمتهای لنز دوربین است ، و در ساخت تصویر نقش مهمی دارد. این که چیست ، چگونه کار می کند و چگونه می توان از آن استفاده کرد برای هر عکاسی که در حال کشف امکانات گسترده عکسبرداری با تنظیمات دستی است ، ضروری است.
دیافراگم چیست و چگونه کار می کند
برای درک چگونگی عملکرد دیافراگم ، درک چگونگی تبدیل دوربین های ورودی نور به یک تصویر مهم است. برای درک بهتر اصول دوربین بهتر است یک مثال گویا ارائه دهید.
اتاقی کاملا تاریک را تصور کنید که دارای یک پنجره شیشه ای مشکی است و اجازه ورود نور را نمی دهد. اگر کمی آن را باز کنید و یک شکاف کوچک بر جای بگذارید ، یک نوار نازک از نور را در دیواره مقابل مشاهده خواهید کرد. اگر پنجره را کاملاً باز کنید ، تمام اتاق پر از نور می شود. در هر دو مورد ، پنجره باز بود ، اما ویژگی های نور کاملا متفاوت است. در دوربین ، دیافراگم نقش پنجره را بازی می کند و ماتریسی که تصویر را می گیرد ، دیواری است که نور روی آن می افتد. میزان باز بودن دیافراگم بسیاری از خصوصیات عکاسی در آینده را تعیین می کند. بسیاری ، اما نه همه ، زیرا دیافراگم تنها عنصر درگیر نیست.
دیافراگم چه شکلی است؟ این یک فلپ است که از اصطلاح "گلبرگ" جمع شده است ، که با چرخش در اطراف محیط ، سوراخهایی با قطر مختلف ایجاد می کند (عکس پیوست شده را ببینید). تشبیه پنجره را به خاطر می آورید؟ اندازه سوراخ گرد که توسط گلبرگهای متحرک تشکیل می شود ، همان عرض دهانه پنجره است. دیافراگم می تواند از تعداد مختلفی تیغه تشکیل شده باشد ، و این نیز در ساخت تصویر نقش دارد.
نحوه استفاده از دیافراگم
در تنظیمات دوربین و در علامت گذاری لنز ، مشخصات دیافراگم با حرف f با مقادیر عددی اختصاص داده شده نشان داده می شود ، به عنوان مثال: f / 1.2 یا f / 16. لازم به یادآوری است که در اینجا از رابطه معکوس استفاده شده است ، یعنی هرچه عدد کمتر باشد ، دهانه دیافراگم بزرگتر خواهد بود (هرچه عرض "پنجره" بازتر باشد). بنابراین ، مقدار f / 1.2 به این معنی است که دیافراگم کاملاً باز است و نور زیادی به ماتریس برخورد می کند و f / 16 - کمی. توجه به علامت f / هنگام انتخاب لنز مهم است. هرچه مقدار کمتر باشد (بر اساس استاندارد f / 3.5) ، بهتر است.
وقتی دیافراگم حداکثر باز باشد ، مقدار زیادی نور وارد ماتریس می شود. با این کار می توانید در نور کم و بدون استفاده از فلاش و نوردهی طولانی عکس بگیرید. به هر حال ، سرعت شاتر یک فاصله زمانی است که تعیین می کند تا در چه مدت شاتر دوربین باز بماند ، و نور را به ماتریس منتقل می کند. با بازگرداندن قیاس با پنجره ، این زمانی است که شما آن را باز نگه می دارید.
علاوه بر این ، عرض دهانه دیافراگم عمق میدان را تعیین می کند. به بیان ساده ، این تعداد اشیا in موجود در قاب است که در فوکوس قرار دارند و دارای لبه های واضح و واضح هستند. وقتی دیافراگم کاملاً باز باشد ، تعداد آن کم خواهد بود. مطمئناً بسیاری پرتره هایی را دیده اند که در آن فردی به وضوح اسیر می شود و پس زمینه تار می شود. یا فقط جزئیات جزئی از موضوع در کانون توجه است و همه چیز در اطراف تار است. در عکاسی به این جلوه زیبا "بوکه" گفته می شود.
با حداکثر گشودگی دیافراگم ها ، می توانید روی کوچکترین جزئیات تمرکز کنید ، و سایر منابع نوری موجود در تصویر به نقاط گرد چند رنگ تبدیل می شوند. اکنون زمان بازگشت به تیغه های دیافراگم است. هرچه تعداد آنها بیشتر باشد (در لنزهای استاندارد و ارزان قیمت ، معمولاً پنج تا هفت عدد وجود دارد) ، سوراخ آنها بیشتر گرد می شود و تاری آن نرمتر می شود.
بر خلاف دهانه های گسترده ، دیافراگم پوشیده عمق میدان بیشتری را فراهم می کند ، به این معنی که افراد بیشتری در کانون توجه قرار می گیرند.این موارد در صورت نیاز به نشان دادن تمام جزئیات ، به عنوان مثال معماری یا منظره ، به طور گسترده در عکاسی استفاده می شود.
همچنین ، هنگام عکاسی در شب با سه پایه و نوردهی طولانی باید از این تنظیمات دیافراگم استفاده شود. نه در نور کم ، اما در شب که تعداد منابع نور حداقل است. دیافراگم باریک به شما امکان می دهد بدون "نوردهی بیش از حد" ، که در آن تمام جزئیات قابل مشاهده است ، تصاویر واضحی بگیرید.
با دانستن این تئوری ، مهم است که خودتان دیافراگم های مختلف را آزمایش کنید. با دیدن تفاوت در تصاویر ، می توانید یاد بگیرید که برای شرایط مختلف مقدار مناسب را انتخاب کنید و همیشه به نتایج عالی برسید.
