در دهه های اول قرن بیستم ، اروپا و ایالات متحده متوجه شدند که هواپیماهای در حال پرواز در آسمان ایجاد تداخل در ارتباطات رادیویی می کنند ، زیرا سیگنال های رادیویی تا حدی از تجهیزات موجود در هوا منعکس می شوند. به زودی ، از این پدیده عمداً برای کشف اشیا مختلف دور استفاده شد. در نتیجه ، ایستگاه های رادار ساخته شدند.
اصل عملکرد رادار
ایستگاه رادار (رادار) نام متفاوت و مختصری دارد - رادار. این مخفف عبارت "رادیو ردیابی و دامنه گذاری" است که به معنی "ردیابی رادیویی و دامنه گذاری" است. چنین ایستگاهی طبق اصل زیر کار می کند.
ابتدا پالس های رادیویی از فرستنده رادار با فرکانس بسیار بالا ارسال می شوند ، پس از آن آنتن گیرنده هرگونه پژواک سیگنال رادیویی را که به محل تابش رسیده است ، می گیرد.
جهتی که سیگنال پس از بازتاب از یک سطح جامد از آن می آید ، آزیموت هدف نامیده می شود. فاصله تا آن را می توان بر اساس زمانی که سیگنال به هدف و عقب می برد محاسبه کرد.
اولین اختراعات و آزمایشات
دستگاهی از این اصل عملیاتی توسط مهندسی از آلمان Christian Hülsmeier در سال 1904 ثبت اختراع شد. به آن telemobilescope می گفتند. با این حال ، در خاک آلمان ، این دستگاه در هیچ کجا استفاده نشده است.
در سال 1922 ، مهندسان نیروی دریایی ایالات متحده آزمایش انتقال سیگنال های رادیویی از طریق رودخانه پوتوماک را آغاز کردند. در نتیجه چنین آزمایشاتی ، کشتی ها به میدان ردیابی سقوط می کردند که در حین عبور مسیر امواج رادیویی ساطع شده را مسدود می کرد.
رابرت واتسون وات ، فیزیکدانی از اسکاتلند ، در حال تحقیق درباره چگونگی استفاده از امواج رادیویی برای تشخیص هواپیماها در هوا بود. وی رادار خود را در سال 1935 به ثبت رساند. انگلیس ها ، با درک اینکه جنگ جهانی دوم به زودی آغاز می شود ، با آغاز پاییز 1938 تعدادی ایستگاه رادار در امتداد برخی از سواحل مهم استراتژیک انگلیس ساخته بودند.
همچنین ، استفاده از این رادار برای هدفگیری دقیق اسلحه های ضد هوایی و دریایی آغاز شد.
مگنترون و کلیسترون
رادارها دارای فرکانس تابشی بسیار بالایی بودند که به تجهیزات الکترونیکی خاصی نیاز داشتند. فرستنده های اول مجهز به مگنترون - دستگاه الکترواکیوم هستند. آلبرت هول فیزیکدان (ایالات متحده آمریکا) در ساخت آن مشارکت داشت. تا سال 1921 ، دستگاه ایجاد شد.
اما 14 سال بعد ، مهندس هانس هولمن مگنترون چند حفره ای را اختراع کرد. دستگاه مشابهی در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در سال 1936-1937 مونتاژ شد. (به رهبری م. بونچ-بروویچ) و در انگلیس در سال 1939 - فیزیكدانان هنری بوث و جان راندال.
9 سانتی متر - این طول امواج رادیویی بود که دستگاه جدید تولید کرد. به لطف این ، رادار قبلاً قادر به شناسایی پریسکوپ زیردریایی از فاصله 11 کیلومتری بود.
در سال 1938 ، دو برادر از ایالات متحده ، راسل و سیگورد واریان ، دستگاه دیگری را برای تقویت سیگنال رادیویی اختراع کردند - klystron.
استفاده از رادار برای اهداف صلح آمیز
جنگ در جنگ به پایان رسیده است. رادار هنوز مورد استفاده قرار می گرفت. اما نه برای اهداف نظامی ، بلکه برای اهداف صلح آمیز. در سال 1946 ، متخصصان در زمینه نجوم سیگنال رادیویی منعکس شده از سطح ماه و در سال 1958 - از سطح زهره دریافت کردند. ستاره شناسان اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی (با استفاده از رادار) سایر سیارات - عطارد (در سال 1962) ، مریخ و مشتری (در سال 1963) را با موفقیت مورد مطالعه قرار دادند.
آژانس فضایی ناسا از فضاپیماهای موجود در مدار برای نقشه برداری از کف اقیانوس کره زمین استفاده کرده است. همچنین ، رادارها در پیش بینی هوا به خدمات هواشناسی کمک زیادی می کنند.
